Αυτό το μικροσκοπικό χρυσό κόσμημα που παριστάνει καθιστό βάτραχο θεωρείται το αρχαιότερο ολόγλυφο έργο χρυσοχοΐας στην προανακτορική Κρήτη. Συνόδευε μία ταφή στον θολωτό τάφο Β της Κουμάσας, στη Μεσαρά, ο οποίος ανασκάφτηκε από τον Στέφανο Ξανθουδίδη στις αρχές του εικοστού αιώνα. Είναι ένα κρεμαστό κόσμημα, ένα περίαπτο, καθώς φέρει διαμπερή οπή κατά μήκος, από την οποία περνούσε πολύ λεπτό νήμα ανάρτησης. Ίσως χρησίμευε ως φυλακτό, όπως τα περίαπτα με τη μορφή βατράχου στη φαραωνική Αίγυπτο, όπου ο βάτραχος ως ζωομορφική απόδοση της θεάς της γονιμότητας Heqah συμβόλιζε την αναγέννηση. Το κόσμημα αποτελεί δημιουργία ενός εξαιρετικά επιδέξιου τεχνίτη, όπως διαπιστώνουμε από τις κατασκευαστικές λεπτομέρειες. Για τη διακόσμηση χρησιμοποιήθηκε η εξειδικευμένη τεχνική της κοκκίδωσης, δηλαδή της κατασκευής και στερέωσης μικρότατων χρυσών σφαιριδίων στην πολύ περιορισμένη επιφάνεια του κοσμήματος. Όπως φαίνεται από το συγκεκριμένο κόσμημα, αλλά και από άλλα χρυσά διακοσμητικά αντικείμενα που εκτίθενται, οι Κρήτες τεχνίτες είχαν κατακτήσει υψηλά επίπεδα στην τέχνη της χρυσοχοΐας ήδη από το τέλος της 3ης χιλιετίας π.Χ. Αυτή είναι εξάλλου και η εποχή που χαρακτηρίζεται από τη διεύρυνση του θαλάσσιου εμπορίου, που έφερε στο νησί νέες πολύτιμες πρώτες ύλες, όπως ο χρυσός και ο χαλκός, αλλά και νέες ιδέες και τεχνολογικές πρακτικές. Επιπλέον, οι αλλαγές στην κοινωνική και πολιτική οργάνωση αναδεικνύουν νέες ηγετικές ομάδες στις κοινότητες του νησιού. Ίσως η κατοχή αντικειμένων πολυτελείας που βρέθηκαν κυρίως σε τάφους ως κτερίσματα σε διακεκριμένες ταφές, όπως το αριστουργηματικό αυτό κόσμημα, να αποτελούσε μέσο κοινωνικής προβολής και επίδειξης για τις ηγετικές ομάδες που ανέδειξαν οι νέες συνθήκες.