Ο τεράστιος αυτός χάλκινος λέβητας βρέθηκε μαζί με άλλα μεγάλα σκεύη σε αποθηκευτικό χώρο της Έπαυλης Α της Τυλίσου από έναν χωρικό που έσκαβε για να συλλέξει οικοδομικό υλικό από το μινωικό κτίριο. Το γεγονός αυτό αποτέλεσε την αφορμή για την ανασκαφική έρευνα της Τυλίσου από τον Ιωσήφ Χατζηδάκη στις αρχές του 20ου αιώνα. Είναι κατασκευασμένος από σφυρηλατημένα φύλλα χαλκού που ενώθηκαν με καρφιά, συχνά με διπλές κεφαλές για μεγαλύτερη σταθερότητα. Είχε φθαρεί από τη χρήση και είχε επιδιορθωθεί. Η υψηλή τεχνογνωσία για την κατασκευή του αλλά και το ίδιο το υλικό, ο χαλκός που ήταν εισαγόμενο είδος στην Κρήτη, είναι στοιχεία που υποδηλώνουν ότι το σκεύος ήταν αντικείμενο πολυτελείας και ειδικής χρήσης. Τα μεγάλα καζάνια της Τυλίσου χρησιμοποιούνταν για την παρασκευή μεγάλων ποσοτήτων φαγητού για συνεστιάσεις στις οποίες προφανώς συμμετείχε μεγάλος αριθμός καλεσμένων, στο πλαίσιο κοσμικών και θρησκευτικών τελετών. Είναι ένα από τα αρχαιολογικά τεκμήρια που πιστοποιούν τη διοργάνωση συμποσίων μεγάλης κλίμακας στα ανάκτορα, τις επαύλεις και άλλους χώρους. Αυτές οι συνεστιάσεις αποτελούσαν πεδίο κοινωνικής προβολής και επίδειξης της ευμάρειας των ηγετικών ομάδων της μινωικής Κρήτης.