Ένα μοναδικό έργο για τη μινωική τέχνη της πηλοπλαστικής αποτελεί το ομοίωμα με τους νεαρούς χορευτές από τον θολωτό τάφο στο Καμηλάρι της Μεσαράς. Απεικονίζονται τέσσερεις νεαροί άνδρες σε κυκλικό χορό στο εσωτερικό χαμηλού κυκλικού περιβόλου που επιστέφεται με ιερά κέρατα. Οι χορευτές είναι γυμνοί και κρατιούνται από τους ώμους με τεντωμένα, πλεγμένα χέρια, σχηματίζοντας κλειστό κύκλο. Η ηλικία των νεαρών ανδρών προσδιορίζεται στην ώριμη εφηβεία με βάση την όρθια κόμη σε σχήμα τριγωνικού βοστρύχου. Η ολοκληρωτική γυμνότητα, η οποία σχεδόν απουσιάζει στη μινωική τέχνη, καθώς επίσης και τα κέρατα καθοσίωσης, υποδηλώνουν την άμεση σχέση της όρχησης με θρησκευτικά δρώμενα. Η προέλευση ωστόσο του ομοιώματος από νεκροταφείο, σε συνδυασμό με το σχήμα του κλειστού κύκλου που συνδέεται με τελετές αποτροπαϊκές του κακού και ενίσχυσης των δεσμών της ομάδας, παραπέμπει στον νεκρικό χαρακτήρα της όρχησης. Στο συμπέρασμα αυτό οδηγεί και η ύπαρξη χαμηλού περιβόλου έξω από τον θολωτό τάφο, όμοιο με αυτόν που εικονίζεται στο πήλινο ομοίωμα, το οποίο φαίνεται να αποδίδει το πραγματικό αρχιτεκτονικό περιβάλλον του νεκροταφείου. Πολύ συχνά, πλακόστρωτα δάπεδα, βωμοειδείς κατασκευές με εναπόθεση προσφορών και περίβολοι σηματοδοτούν χώρους λατρείας των νεκρών στα μινωικά νεκροταφεία κατά την προανακτορική, παλαιοανακτορική και πρώιμη νεοανακτορική περίοδο. Οι κλειστοί κυκλικοί χοροί, ειδικότερα, που εκτελούνταν από άνδρες, εντάσσονταν στο ευρύτερο πλαίσιο απόδοσης των καθιερωμένων τιμών στους νεκρούς προγόνους κατά την επικήδεια ή επιμνημόσυνη διαδικασία.