Ανάμεσα στις σκηνές που απεικονίζουν όψεις της θρησκευτικής ιδεολογίας των μινωιτών, ξεχωρίζει η παράσταση που κοσμεί το λεγόμενο «Δακτυλίδι του Μίνωα». Το εντυπωσιακό αυτό χρυσό δακτυλίδι είναι ίσως το μεγαλύτερο που έχει βρεθεί στην Κρήτη. Βρέθηκε το 1928 σε αγρό κοντά στον βασιλικό τάφο-ιερό της Κνωσού, στον λόφο Γυψάδες. Τα πρώτα χρόνια μετά την ανεύρεσή του, πολλοί ερευνητές δεν ήταν σίγουροι για τη γνησιότητά του, κυρίως εξαιτίας της εικονογραφίας του. Το δακτυλίδι πρωτοείδε ο ανασκαφέας της Κνωσού Άρθουρ Έβανς, αλλά και ο αρχαιολόγος Νικόλαος Πλάτων, που δεν αμφισβήτησε τη γνησιότητά του. Όσο περνούσαν τα χρόνια ήρθαν στο φως άλλα ευρήματα που είχαν πολλές συγγένειες με τις παραστάσεις του συγκεκριμένου δαχτυλιδιού. Σήμερα αποτελεί κατά κοινή επιστημονική παραδοχή ένα από τα αντιπροσωπευτικότερα δείγματα της μινωικής σφραγιδογλυφίας. Πρόκειται για ένα σφραγιστικό δακτυλίδι, που προφανώς ανήκε σε κάποιο μέλος της άρχουσας τάξης, με κοσμική ή/και θρησκευτική εξουσία. Στην ελλειψοειδή σφενδόνη του έχει αποτυπωθεί με την έγγλυφη τεχνική μια σύνθετη παράσταση που εικονίζει στάδια και σύμβολα της θεϊκής εμφάνισης, της θεοφάνειας, καθώς και στιγμιότυπα του λατρευτικού τυπικού, συγκεκριμένα της δενδρολατρείας. Στο αριστερό άκρο της σύνθεσης μία γυναικεία μορφή κινεί ήρεμα κλαδί δένδρου που προβάλλει μέσα από κτιστό βαθμιδωτό ιερό. Στο κέντρο, ένας γονατιστός άνδρας τραβά κλαδί δένδρου με το δεξί χέρι, ενώ με το αριστερό κρατά καρπό που έχει κόψει από το δένδρο και φαίνεται να τον προσφέρει σε γυναικεία μορφή, μάλλον τη θεότητα, που κάθεται σε κτιστή βαθμιδωτή εξέδρα. Τη θεϊκή υπόσταση της μορφής ενισχύει αιωρούμενο είδωλο που διακρίνεται δεξιά της να κατέρχεται από ψηλά. Το κατώτερο ήμισυ της σύνθεσης καταλαμβάνει σειρά ελλειψοειδών φυσικών λίθων και παράσταση της θεότητας που πλέει στη θάλασσα μέσα σε λέμβο, στο εσωτερικό της οποίας διακρίνεται βαθμιδωτός βωμός με επίστεψη ιερών κεράτων. Η παράσταση, μοναδική στη μινωική εικονογραφία, αποτελεί σύνοψη της μινωικής σύλληψης του θείου και της ενότητας του σύμπαντος. Η παρουσία της θεότητας στον αέρα ως αιωρούμενο είδωλο, στη στεριά ως προσωποποιημένη καθήμενη γυναικεία μορφή, και στη θάλασσα μέσα σε λέμβο, συμβολίζει τις διαφορετικές υποστάσεις της και την κυριαρχία της στον ουράνιο, επίγειο και θαλάσσιο κόσμο. Οι σκηνές δενδρολατρείας σχετίζονται με τη διαδικασία της θεοφάνειας, επιτείνοντας το έντονο σημασιολογικό φορτίο της παράστασης.